چشم هایم را برای دیدن دنیای تو می بندم
چشم هایم را برای دیدن دنیای تو می بندم
نواخته شدن «زنگ همدلی» مسرور، به مناسبت روز جهانی معلول
افسانه زرگر
معاون آموزشی دبستان
عکس: سمانه نیسانی
قرارمان ساعت هشت و نیم صبح بود. همه در دفتر نشسته بودیم. مدیر، و هر پنج معاون مدرسه. وسایل پذیرایی آماده شده بود.حس آن روزمان متفاوت بود .چشم به راه و منتظر. بررسی کردیم چیزی از قلم نیفتاده باشد. آن طرف حیاط ویلچری با بادکنک‌های رنگارنگ و گل های صورتی تزیین شده بود.
سر وقت آمد.به همراه پدر، همسر، و پسر کوچکش. پر از انرژی، شاداب و سر شار از شور و امید. نشسته بود روی ویلچر، خانم مجیدی را می گویم؛ خوش برخورد و تحصیل کرده. موسس یک کلینیک روانشناسی بود. با ایشان و خانواده شان مشغول صحبت بودیم که محدثه نیز وارد شد. او هم بروی ویلچر نشسته بود. یک نوجوان با چهره ای معصوم و مهربان، یک قهرمان ورزشی. مدعوین صدا و سیما هم با دوربین‌ها و وسایلشان رسیدند. شور و حالی در مدرسه برپا شده بود.
آن زنگ دانش اموزان پایه‌ی پنجم، درس ادبیاتشان را با چشمان بسته و تنها با گوش دادن فرا می گرفتند. برای تجربه‌ی حس زیبای همدلی، که با همسالان نابینا و کم بینای خود احساسشان را به اشتراک بگذارند. یکی از آن‌ها در مصاحبه با همکاران صدا و سیما گفت: «فهمیدم معلولیت محدودیت نیست. سخت بود، ولی ممکن». دانش آموزان دیگر پایه‌ها، همراه با معلمان و کادر اجرایی مدرسه نیز با بستن دستانشان با تکه پارچه های سفید تجربه ای شبیه به این داشتند.
«زنگ همدلی» نواخته شد. دانش آموزان و دیگر همکاران با دستان بسته سر صف حاضر شدند. خانم مجیدی در جایگاه قرار گرفت و سخنرانی کرد. بچه ها همه سراپا گوش بودند؛ از امید گفت، از این که «خواستن توانستن است» حتی اگر علتی در میان باشد.
پس از ایشان محدثه شروع به صحبت کرد در باره‌ی موفقیت‌های ورزشی اش و این که نباید به معلولان ترحم کرد. باز هم بچه‌ها سراپا گوش بودند. سکوتشان با حس همدلی آمیخته بود. انگار سخنان آن دو پاهایشان را بر زمین میخ کرده بود.
سپس هدایایی به رسم یادبود تقدیمشان گردید و مجریان صدا و سیما با آن دو عزیز و مدیر مدرسه و بچه ها مصاحبه کردند. پاسخ دانش آموزان به سولالت مصاحبه گران قابل تامل بود. این که با وجود داشتن نقص عضو، باید و می توان در هر زمینه‌ای پیشرفت کرد و به موفقیت رسید. این که قرار گرفتن در شرایط معلولین آنان را به درک تازه ای از توانایی‌هایشان رسانده بود و بابت آن بیش از پیش خدا را شاکر بودند. این که «هم زبونی ها اگه شیرین تره، همدلی از هم زبونی بهتره»...