کاش زمین قدری بیشتر تحمل می کرد...
کاش زمین قدری بیشتر تحمل می کرد...
برای مردمان سرزمینم از دیار کرمانشاه
فرزانه یوسف پور
معاون آموزشی
نقاشی: فاطمه اسماعیلیان کیا / کلاس چهارم
و این بار نه عذاب بوده، نه امتحان. زمین لرزید از شدت شرم. شرم از قدر تحمل مردمانی از جنس درد. خدایا کاش زمین قدری بیشتر تحمل داشت. قدری بیشتر تا غبار جنگ هشت ساله از چهره های شان شسته شود. تا دیگر صدای انفجار مین های به خاک خفته در گوشه ای از این دیار به گوش نمی رسید و عزیزی قربانی نمی شد. قدری بیشتر تا اندکی لبخند بر چهره هایشان بنشیند. قدری بیشتر تا نغمه هایشان سوز کمتری به آسمان بپراکند. تا آواهای کردیشان رنگ شادی بگیرد و دست در دست هم رقص کنند.
کاش زمین قدری بیشتر تحمل می کرد تا کپر مدرسه ها شان رنگ و لعابی بگیرند و در و دیواری. تا منالیلشان (بچه هایشان) هرچند پای افزاری مناسب ندارند اما دلشان خوش باشد که پای به مدرسه می نهند و به پشت نیمکت می نشینند.
قدری بیشتر تا دیگر کسی در معابر یخ زده و صعب العبور کوهستانی کولبری نمی کرد و اگر کولبری می کرد و از بهمن کوهستان نجات می یافت یا به ضرب گلوله کشته نمی شد. قدری بیشتر تا اشتغال رونق می یافت و چرخ کارخانه ای می چرخید. زمین قدری بیشتر تحمل می کرد تا مردمانشان برای لقمه ای نان آواره ی این شهر و آن شهر نمی شدند. کاش لااقل زمین قدری بیشتر تحمل می کرد تا سقف مساکنی که به مهر برایشان ساخته بودیم بر سرشان ...
کاش زمین قدری بیشتر تحمل می کرد.