سخن مدیر
یکی بر سر شاخ، بن می برید
شکیبا استکی
مدیر شعبه یک دبستان
زنگ آخر بود. طبق عادت همیشگی بین بچه ها مشغول گشت زدن بودم و بدرقه شان می کردم و جویای احوال آن روزشان در مدرسه می شدم. در بین همهمه و شلوغی بچه ها، متوجه برخورد پر سر و صدای یکی از مادران با فرزندش شدم، البته ایشان متوجه حضور من نبودند. دورادور قضیه را پیگیری کردم.
مادر آنچنان به دخترش عتاب می کرد که گویی با مجرمی بالفطره روبرو است. ظاهرا فرزندش برای چندمین بار یکی از وسایلش را گم کرده بود.
خودم را که در جایگاه مادر قرار دادم، مقداری حق می دادم که عصبانی باشد ولی اصلا روا نمی دیدم چنین برخوردی، آن هم در حضور سایر بچه ها و اولیا با فرزندم داشته باشم.
خلاصه خشم و عصبانیت مادر، کلمات و برچسب های نامعقولی که مسلسل وار نثار جگر گوشه اش می کرد، آنچنان دانش آموز را به هم ریخته بود که بدنش می لرزید و بغض گلویش را می فشرد. حتی دختر مجالی برای گفتن یک کلمه در مقابل آن همه برچسب و اتهام نداشت.
قلبم آنچنان تحت تاثیر این اتفاق پژمرده شده بود که چند بار تصمیم گرفتم برخوردی با مادر داشته باشم اما خودم را کنترل کردم و از مداخله ی نابجا در این مسئله اجتناب کردم.
تمام بعدازظهر ذهنم درگیر این موضوع بود، اینکه یک خانواده برای یک مدرسه مطرح غیرانتفاعی هزینه می کند، زمان های آمدن و شد دانش آموز، حساسیت های خاص در رابطه با برخورد کادر آموزشی و پرورشی مدرسه، سفارشات متنوع در رابطه با موضوعات مختلف و مواردی دیگر، همه به قیمت تحقیر شدن و از بین رفتن شخصیت نوپای همان فرزند دردانه. به کدامین گناه؟ آیا تاوان کوتاهی خانواده را در پرورش مهارت های زندگی در سال های حساس تربیتی در خانه، فرزند خردسال باید پرداخت کند؟
براساس کدام اصل تربیتی چنین معصومانه پرپر می کنیم نوگل زندگیمان را.
شنیدن چنین روایت تلخ قطعا هر انسان صاحب اندیشه و مهر را شوکه می کند.
پدر! مادر! آیده آل گرایی ما، خودخواهی ما، برای نیل به آرمان های حاصل نشده مان، از طریق فرزند چقدر قابل دفاع است؟
باز هم مجالی است برای اندیشیدن من و شمای ولی. تا چه حدی پاسدار شخصیت والای انسانی این امانت های الهی هستیم؟
دکتر عبدالعظیم کریمی استاد روانشناسی تعلیم و تربیت کودکان چه زیبا تحریر کرده اند:
تربیت ما گاها عین بی تربیتی است. اگر کودک را رها کنیم، شاید به قدر کفایت رشد نکند، اما نابود هم نمی شود.